W wydanej przed rokiem książce Powstańcy 44. Bohaterowie i świadkowie zawarłam wspomnienia moich przyjaciół Powstańców. Oddałam głos ludziom mi bliskim, z którymi spędziłam na rozmowach wiele godzin. Łączą nas serdeczne stosunki. Za moim pośrednictwem przemówili do czytelników. Zaufali nie tylko mnie, ale każdemu, kto zechciał zapoznać się z ich przeżyciami. Po wydaniu książki usłyszałam mnóstwo ciepłych słów, widziałam wzruszonych czytelników - starszych, ale także tych bardzo młodych. Kilka tygodni po ukazaniu się książki dotarły do mnie wspomnienia innego z moich przyjaciół Powstańców, profesora Kazimierza Radwańskiego. Historię swojego życia spisał na moją prośbę. Otrzymałam ją już po jego śmierci. Kiedy się z nią zapoznałam, zdecydowałam, że Powstańcy ‘44 muszą mieć swoją kontynuację. I tak powstały kolejne okupacyjno-powstańcze wspomnienia. W niniejszym zbiorze znajdują się historie zarówno ludzi znanych mi od lat, jak i tych, których poznałam zupełnie niedawno, a - między innymi dzięki poprzedniej publikacji - nawiązałam wiele nowych kontaktów, spotkałam wspaniałych rozmówców, którzy zechcieli opowiedzieć o swoich przeżyciach. Każda historia wzbogaciła moje życie i utwierdziła w przekonaniu, że tylko miłość i przyjaźń są bezcenne i nieśmiertelne. Wśród bohaterów znaleźli się tacy, którzy wtedy byli żołnierzami, ale są też cywile i wojenne dzieci. Wszyscy poza jedną osobą w latach okupacji i Powstania związani byli z Warszawą. Opisując przeżycia ludności cywilnej, chciałam pokazać jak ogromną poniosła ofiarę. Ci ludzie nie ślubowali: „Przysięgam być wiernym Ojczyźnie mej, Rzeczypospolitej Polskiej, i stać na straży jej honoru i o wyzwolenie jej z niewoli walczyć ze wszystkich sił, aż do ofiary mego życia”, a przecież byli jej wierni, na swój sposób również walczyli, stali na straży honoru i składali ofiarę życia. Różne życiorysy, odmienne losy, inne okoliczności i motywacje. Każda z historii pokazuje siłę człowieka w walce nie tylko o przeżycie, ale o zachowanie godności i wolności.

"Idziemy do Oosterbeek, gdzie palą się zabudowania. Ulice zawalone trupami Anglików. Gdzieniegdzie poznajemy żołnierzy polskiej brygady. Ciała są popuchnięte, sczerniałe, przypieczone ogniem płonących domów... Trupy trzymają wciąż broń w rękach... Idziemy zluzować Anglików, broniących się w budynkach. Widok nasz rozjaśnia twarze Czerwonych Diabłów. -Hallo, Poles, welcome! Have you any cigarettes? Where are your tank? Rzucamy papierosy i idziemy dalej. Pociski świszczą ? to strzelają snajperzy. Odpada ranny jeden i drugi. Zostaje też st. Strz. Biernat ze swoim cekaemem. Już, niestety, nie będzie ubezpieczał naszych skoków. W czasie przeprawy Biernatowi pocisk przestrzelił granat, który, na szczęście, nie wybuchł. Tym razem jednak los nie był dlań łaskawy". Fragmenty książki

Rozszumiały się cedry i sosny" to przekaz pamiętnikarski sięgający do pokładów pamięci najwcześniejszych, tych z lat chłopięcych, kiedy w zderzeniu z rzeczywistością krystalizowały się wyobrażenia o okrutnym czasie wojny. Autor wspomnień zgłasza się wiosną 1943 roku jako ochotnik do formującej się w Sielcach nad Oką 1 Dywizji Piechoty: im. Tadeusza Kościuszki i przemierza w szeregach 2 pułku piechoty szlak bojowy - od Lenino po Warszawę i Wał Pomorski. Ciężko ranny w walce, nie mógł wracać już do swego pułku, by uczestniczyć z nim w berlińskiej wiktorii. Wspomnienia P. Przewłockiego, bogate w fakty, wydarzenia i osobiste przeżycia, ukazują nie tylko jego własną drogę do odradzającego się Wojska Polskiego, lecz także frontowy trud rówieśników, których ofiarność i bohaterstwo znaczyły tak wiele na szlaku bojowym, gdzie rozstrzygały się sprawy naszej wolności i niepodległości.

"To przejmująca historia Polaków, którzy przeżyli koszmar zesłań na Syberię. To liczne wspomnienia zarówno z codziennego życia, walki o każdy kolejny dzień a zarazem piękna lekcja patriotyzmu, umiłowania Boga i Ojczyzny dla młodszego pokolenia Polaków. Ziemia nazwana przez wielu "Golgotą Wschodu" zapisała się na kartach naszej narodowej historii jako miejsce naznaczone tysiącami mogił naszych rodaków. Książkę odczytujemy jako dokument wspomnień sądeckich i gorlickich Sybiraków: Janiny Brzozowskiej, Stanisława Falińskiego, Zbigniewa Jeżowskiego, Aleksandra Potoczek, Barbary Staniszewskiej i Wojciecha Tokarczyka. Dodatkowym atutem są też liczne fotografie, które tak pieczołowicie zbierane i przechowywane przez lata zostały opublikowane w tej książce." - poleca Ewa Tempińska.

Są to wspomnienia Józefa Zająca, który w okresie okupacji był dowódcą GL i AL w okręgach Kraków i Podhale. Jego wspomnienia w sposób żywy i bezpośredni opisują działalność grup bojowych i oddziałów partyzanckich zarówno w samym Krakowie, jak i na Podhalu- od chwili ich powstania aż do wyzwolenia tych terenów. Wiele miejsca poświęca autor także różnorodnej działalności konspiracyjnej lewicowego ruchu oporu, przedstawiając ją na tle życia okupacyjnego Krakowa i wsi podhalańskich. Wręcz sensacyjnie brzmią ostatnie partie książki, w których autor- uczestnik tych wydarzeń- opisuje uwieńczoną powodzeniem akcję partyzantów polskich i wywiadu radzieckiego, , zmierzającą do ocalenia zabytków Krakowa, przygotowanych przez Niemców do wysadzenia w chwili ich odwrotu.